Geçmişten beri Anadolu'da halkın ana geçim kaynağı tarımdı. Nüfusun yüzde 48'ini çiftçiler teşkil ediyordu ve Atatürk'ün çiftçileri "milletin efendisi” olarak tanımlaması da bu nedenleydi.
Cumhuriyet'in ilanından sonra devlet yönetimi tarımın geliştirilmesini en öncelikli konulardan biri olarak ele aldı. Savaşlar, Anadolu'nun her köşesinde tarımın çöküntüye uğramasına yol açmıştı. Köylünün alım gücü yoktu. Tarım ilkel yöntem ve koşullarda sürdürülüyordu. Oysa Atatürk'e göre milli ekonominin temeli tarımdı ve kalkınmanın tarımdan başlaması gerekliydi. Tarımın ve çiftçinin yaşam koşullarının iyileştirilmesi için bu alanda bilinçli ve uzun vadeli planlara dayanan bir yol izlenmeliydi.
Cumhuriyet hükümetinin bu yönde benimsediği esaslardan biri de tarımın makineleşmesiydi. Atatürk, 1925 yılında Kastamonu'da çiftçilerle yaptığı bir sohbet sırasında, tarımda makinenin önemine şöyle dikkat çekiyordu:
Makinesiz tarım olmaz. El emeği güçtür. Birleşiniz. Birlikler halinde makine alırsınız. Yılda yüz dönüm ekeceğinize on katı, yüz katı fazla ekersiniz Ülkemiz, gerçek bir çiftçi ülkesidir. Henüz bunu tam hak etmiş değiliz Ama tarım ülkesi olacağız. Bu da makineyle olacaktır.
Bu görüş doğrultusunda Cumhuriyet'in ilk yıllarından itibaren çiftçiyi makineli tarıma yönlendirecek önlemler alındı. Makine teminini kolaylaştırmak amacıyla tarım araçlarının Ziraat Bankası eliyle gümrüksüz dağıtılması sağlandı. Ayrıca özel sektör, tarım araç gereçlerinin üretimini ve onarımını gerçekleştirmekle görevlendirildi. Bu sayede yurt genelinde makine kullanımı hızla yükseldi.
0 Yorumlar